Togean Islands

Kadidiri, Una Una, Wakai, 27.11.2017

Na 30 uur non stop reizen op 2 uur slaap na, kwamen we aan in de stad Wakai. De eerste stad van de Togean eilanden.
Daar werden we opgehaald door het Black Marlin Dive Center Resort personeel. Het resort bevindt zich op het eiland Kadidiri. Een prachtig paradijs.
We hadden van maandag t/m vrijdag in het resort en reisden daarna door naar het vulkanische eiland Una Una.

Het eerste resort op Kadidiri heeft prachtige snorkelspots en is omrimgd door een aquarel blauwe zee, stenen eilandjes die stijl uit de zee omhoog reizen (restanten van vulkanisme) en bezaaid met groen.
Er zijn geen woorden om te omschrijven hoe mooi het hier is. Om te omschrijven wat ik zie.
De zonsondergangen zijn alsof de lucht ik brand staat, zo oranje rood... met de aquarelle, kristalheldere zee die de kleuren weerspiegeld, het koraal nog steeds maar al te goed zichtbaar.

De nachten zijn gevuld met waanzinnige onweersbuien, of een adembenemende sterrenlucht.
En springend op de steigers wordt de duisternis gevuld met duizenden en duizenden lichtjes overal om je heen, boven en onder, links en rechts. De sterren niet alleen meer in de lucht maar ook in de zee dankzij de lichtgevende algen.
Het is... magisch. En lachend en springend op de steiger voel je je levend, gevuld met een heerlijke roes die moeder natuur je soms geeft door al het moois wat het te bieden heeft.

Ook de snorkelspots zijn waanzinnig mooi, vol levend koraal wat ieders verbeelding te boven gaat, en talloze vissen vol kleur en soms zo fel dat het lijkt alsof ze licht geven.

En dan het meest unieke ooit... iets wat ik misschien maar één keer in mijn leven kan doen en dus heb gedaan:
Zwemmen in het Jellyfish lake. Er zijn maar een paar meren van deze over de wereld. Het is een meertje wat vol zit met honderden en honderden kwallen.
Van alle kanten wordt je omringd en aangeraakt door ze.... Het is bizar, gaaf, super vet, adembenemend, lachwekkend, overwelmend.... jemig ik zou nog tientallen termen in de strijd kunnen gooien. Ik had achteraf ook even een momentje nodig om bij te komen en te beseffen dat ik dat echt heb gedaan whaha.

De kwallen steken niet, ze zijn die vaardigheid verloren doordat ze in de meertjes geen natuurlijke vijanden hebben en dus veilig zijn.

Het tweede resort was Pristine op het eiland Una Una. Dat eiland heeft een vulkaan die ooit is uitgebarsten in de vorige eeuw. De lokale bevolking is nog steeds bang om aan de getroffen kant te wonen. En er is nog steeds ondergronds wat bezig, want er zijn warmwaterbronnen vol zwavel en onder een dikke laag modder kookt het water. Niet opletten waar je wandelt kan zorgen dat je daarin wegzakt en blaren op je voeten veroorzaken.
De top van de vulkaan is weg, maar de krater is gevuld met fris water. Van daar gaat het over in groen, honderden palmbomen, zwarte stranden, kristalheldere zee en springlevend koraal.
En uiteindelijk gaat dat koraal abrupt over in een grote "drop off", een stijle klif die kaarsrecht omlaag gaat. Opeens zwem je in de oceaan. Omringd door scholen barracuda's en andere grote vissen.

Op dit eiland hebben we een ruime anderhalve week doorgebracht.
Wandelend over het strand, kijkend naar de bewolkte luchten die het regenseizoen aankondigden, kon ik eindeloos naar de talloze kleuren blauw staren. Soms weet je niet wanneer de zee stopte en overging in wolken.
En de zonsondergangen waren vol kleur, zacht en warm.
Soms was zitten op een boomstam op het strand, omringd door koeien, geiten, kippen en honden een manier om de dag te beginnen. Iets wat overging in hangen op de hangmat, soms lezend, soms alleen starend naar de zee.

Tijd was een afwezige op het eiland, er was alleen 'het moment'. Leven in het nu, en genieten van wat 'het nu' te bieden had.
Krabben die over het strand kropen, honden die met elkaar speelden, de golven die over de kiezels gleden. De bries die van zee kwam... Een heerlijke harmonie die lichaam en geest leeg maakten. En die rust heb ik nog steeds.
Het was dan ook erg moeilijk om het eiland te verlaten, het heeft een speciale plek in mijn hart gekregen.

Het was op dit eiland dat ik mezelf beter heb leren kennen.
Voor lange tijd heb ik geen rust gehad... en genomen. En hier heb ik een kalmte gevonden waar ik lange tijd naar op zoek was.
Ik heb weer concentratie om boeken te lezen, om me te verliezen in een andere wereld, vergetend wat er om me heen gebeurd.
Of gewoon kunnen liggen en niks doen, zonder een onrustig gevoel. Puur genieten van het moment, de geluiden en kleine gebeurtenissen in me opnemend.

Ik heb hier iets gewonnen waarvoor ik wilde backpacken. En zo een plek verlaten is dan ook lastig.

Ook omdat ik straks afscheid moet nemen van mijn reismaatje Tanya, die naar Radja Ampat in de Papua provincie vliegt.
We zijn goede vriendinnen geworden in de afgelopen maand, en we hebben veel over elkaar maar ook van elkaar geleerd.
Want dat is het mooie van veel nieuwe mensen ontmoeten. Hoe meer je over anderen leert en luistert, observeert.. kijkt.. Hoe meer je over jezelf leert.
Dat is wat ik tenminste merk. Wat er nog te leren valt, of juist hoe ik niet wil zijn, wat ik me niet eigen wil maken.

En afscheid nemen van nieuwe vriendschappen, niet wetend wanneer je elkaar weer ziet, dat zijn de momenten wat het reizen zowel mooi als ontroerend maakt... of allebei tegelijkertijd.

We hebben nog een nacht op de ferry te gaan voordat het zover is, en dan vervolg ik mijn weg alleen in de stad Gorontalo, Sulawesi.

Dat was het paradijs schatjesss

Met pijn in mijn hart afscheid van genomen.

Groetjesssssss, kusjes en knuffelsss

Get started right away!

What are you waiting for? Capture your adventures in a digital diary that you can share with friends and family. You can switch between any of your devices anytime. Get started in our online web application.