Mabul Island

Aan het begin van mijn reis door Maleisië was ik na Kuala Lumpur en de bergen van Cameron Highlands op zoek naar een plek waar ik even tot rust kon komen voor een weekje. Als je om de paar dagen met je rugzak op sleeptouw moet, gaat dat soms wel eens vermoeien. Aan de oostkust van West-Maleisie heb je de Perhention eilanden, maar hier had ik veel gemixte verhalen over gehoord. In de Cameron Highlands kwam ik tot mijn grote blijdschap Ilhem tegen, die in Mabul was geweest en dit helemaal geweldig vond. Ilhem: bij deze bedankt voor de gouden tip die mijn leven veranderd heeft.

Vanaf de jungle cruise werd ik aan de straat gedropt, waar ik moest wachten op de bus naar Semporna. Dit is een soort vissersplaatsje in het zuid-oosten van Sabah, Maleisisch Borneo. Hier had ik een overnachting voor ik de volgende ochtend met de boot naar Mabul gebracht zou worden. In eerste instantie had ik voor 4 nachten geboekt, maar na enig overleg met mijn moeder heb ik besloten om hier toch langer te blijven. Mabul ligt namelijk dicht bij het

duikerswalhalla Sipadan Island. Dit is echter een beschermd gebied waar per dag +/- zo'n 120 duikers worden toegelaten. De eerstvolgende permit die voor mij beschikbaar was, was pas op 24 mei. Dit hield dus in dat ik 10 nachten in Mabul zou blijven.

De volgende dag werd ik vroeg op het kantoor van Mabul Backpackers verwacht. Hier werd ik eerst met een auto naar de boot gebracht en vanaf daar was het nog 25 minuten varen naar Mabul. Hier kwam ik aan bij een backpackers resort op steigers, waar al het personeel me al stond op te wachten. Ik denk niet dat ik ergens anders zo hartelijk ben ontvangen. De eerste dag hier bestond voornamelijk uit relaxen en een beetje snorkelen. In de avond werd ik aangenaam verrast door alle locals die 2 gitaren tevoorschijn toverden en zowel Maleisische als Engelse liedjes begonnen te spelen. Omdat ik het zingen tijdens het reizen echt gemist heb, heb ik me hier de afgelopen maand ontwikkeld tot zangeres van de band. Ook was er iedere avond Tanduay, rum uit de Filipijnen. Op deze waarschijnlijk illegaal gestookte drank stond dan ook niet vermeld hoe sterk deze was, waardoor ik onder andere een nieuw levensmotto heb ontwikkeld: 'I hate Tanduay'.

Naast het feit dat de avonden hier super gezellig waren, zijn de duikspots hier ook nog eens fantastisch. Naarmate ik meer ben gaan duiken, heb ik een steeds grotere liefde ontwikkeld voor alle kleine wezentjes onder water, en laat Mabul hier nou net heel rijk aan zijn. Het onderwaterleven varieert hier van de kleinste krabbetjes, garnaaltjes en nudibranches tot het grotere werk als groupers en adelaarsroggen. Ook is het leuk om te merken dat mijn techniek onder water vooruit gaat. Zo ga ik steeds zuiniger met mijn zuurstof om en heb ik steeds minder gewichten nodig. Zo eindigde mijn eerste duik in Mabul na 46 minuten, en heb ik nu een nieuw record gevestigd van maar liefst 72 minuten onder water.

Op 24 mei was het dan eindelijk tijd om te gaan duiken in Sipadan. 's Ochtends zijn we rond een uur of 9 vertrokken om deze dag 3 duiken te kunnen maken. Al met al was het een hele geslaagde dag waar ik voor het eerst in mijn leven haaien heb gezien! Dit is een hele overwinning op mezelf omdat ik 2 jaar geleden nog wegzwom voor een goudvis die te dichtbij kwam. Er zijn zelfs jaren geweest dat ik in Nederland niet in de zee durfde te zwemmen omdat ik bang was voor haaien. Nu heb ik ze uit mezelf opgezocht! Ook was het super gaaf om tijdens onze tweede duik een grote school barracuda's te zien!
Het oorspronkelijke plan was om Mabul op 25 mei te verlaten en door te gaan naar Kota Kinabalu. Ik had echter gehoord dat Sienna, een Amerikaans meisje dat ik heb ontmoet in Penang, de 26e zou aankomen op Mabul. Dat vond ik een goed excuus om nog een paar dagen te verlengen. Samen hebben we 3 leuke dagen gehad en toen was op 28 mei dan echt de dag aangebroken waar ik al tegenop zag: ik zou weggaan uit Mabul. Om half 8 s 'ochtends stapte ik met een gezicht vol tranen op de boot en werd ik al zingend uitgezwaaid.

'Cause I'm leaving Mabul Island. Don't know when I'll be back again'.

Vanaf Semporna liet ik me met een busje naar Tawau brengen, waar ik een vlucht naar Kota Kinabalu zou hebben. Vanaf Kota Kinabalu zou ik later op de dag doorvliegen naar Kuala Lumpur. Na een uur kwam ik uiteindelijk aan op het vliegveld en ik voelde me zo leeg en verdrietig. Het idee om terug te gaan naar Mabul bleef maar in mijn hoofd spelen en in totale wanhoop heb ik op dat moment mijn lieve moeder gebeld. Het was op dat moment echter 05:00 's nachts in Nederland. Gelukkig dat mijn broertje de nachten doorhaalt op hardstyle feesten, want anders had ik haar waarschijnlijk niet aan de telefoon kunnen krijgen. Van haar kreeg ik ook het wijze advies om vooral mijn hart te volgen en lekker terug te gaan.

Het was een lange en dure dag, maar dit is een beslissing waar ik geen spijt van heb gehad. Om 4 uur werd ik wederom met de boot naar Mabul gebracht waar ze me al met een tweede boot tegemoet kwam varen. Ook door de rest van de mensen werd ik wederom met een warm hart ontvangen. Op een van de eerste avonden na mijn 'terugkeer' werd er een barbecue georganiseerd voor een jarig personeelslid. Hier werd ik als een van de weinige gasten voor uitgenodigd. Deze mensen zijn zo lief voor me en het voelde echt als een tweede familie.

In de laatste 2,5 week in Mabul ben ik heerlijk tot rust gekomen. De sfeer op het eiland doet mij zo'n goed. Ondanks dat de mensen niet veel hebben zijn ze zo gelukkig met wat ze wel hebben. Iedereen maakt er het beste van, en ik denk dat deze mensen uiteindelijk gelukkiger zijn dan alle rijke mensen die alles hebben wat hun hartje begeert. Mijn dagen zagen er iedere dag eigenlijk hetzelfde uit: slapen- eten- duiken en lezen. Na 16 duiken in Mabul heb ik inmiddels alle populaire duikspots kunnen afstrepen. Een klein nadeel van het zoute water is dat mijn hoofdhuid er enorm droog van wordt. Als een aapje loop ik hier de hele dag op mijn hoofd te krabben. Ten slotte werd bijna iedere dag afgesloten met gitaar spelen, zingen en rum drinken.

In deze maand ben ik onbewust veel gaan nadenken over mijn leven en wat ik nou precies wil. Hier drong het pas goed tot mij door dat het leven in Nederland ontzettend stressvol is. Ik verwachtte vaak zo veel van mezelf, dat ik mezelf volledig voorbij liep. Ik heb besloten dat ik dit voorlopig nog even niet ga doen. In plaats van het volgen van een Master, heb ik besloten om over een paar maanden terug te gaan naar Mabul. Hier wil ik mijn Divemaster course gaan doen, waardoor ik hier hopelijk ook voor een aantal maanden kan blijven. Diving the dream!