Cebu & Boracay

Na een hele lange dag reizen, met onder andere 4 uur rijden door de bergen, 1,5 uur vliegen en nog 2,5 uur rijden, komen we eindelijk aan in Cebu. Dit is het meest primitieve hotel tot nu toe. We hebben geen warm water en af en toe hebben we zelfs helemaal geen water om te douchen of het toilet door de spoelen.

Op dag 7 van onze groepsreis gaan we naar de Kawasan watervallen. Om er te komen stappen we in twee busjes die eruit zien alsof ze de weg naar boven niet gaan halen. Niet geheel onverwacht kreeg mijn busje een klapband onderweg. Terwijl de chauffeur de band aan het verwisselen was, stond ik met een aantal groepsgenoten te praten langs de weg. Op onze weg naar boven hadden we al veel straathonden gezien. Ze zitten en lopen hier overal rond en ik zou ze het liefst allemaal mee naar huis nemen. Terwijl we stonden te wachten tot de auto weer klaar was voor gebruik, zagen we tot onze grote afschuw een straathond die werd aangereden door een minivan. Het gaf een afschuwelijke klap, het busje reed gewoon door en de hond lag spartelend op zijn rug op het midden van de weg. Als dierenliefhebber eerste klas

is dit echt afschuwelijk om te zien. Ookal heb ik geen idee welke hond het geweest is, ik moest er toch om huilen. Er is zo’n groot verschil in de manier waarop mensen met dieren omgaan tussen Nederland en de Filipijnen. Luna mag haar pootjes dichtknijpen dat ze bij ons woont.

Gelukkig heb ik dit nare beeld een beetje van me af kunnen spoelen bij de watervallen. Tijdens de wandeling naar boven heb ik de groene omgeving kunnen aanschouwen. Eenmaal boven bij de watervallen werd de groep in tweeën verdeeld en konden we op een vlot onder de waterval doorvaren. Mensen waren al gewaarschuwd om een badpak aan te trekken, omdat meerdere voorgangers hun zwemkleding zijn kwijtgeraakt tijdens deze activiteit. Erg leuk voor de groepsfoto. De kracht van het water was inderdaad enorm; een Thaise massage was er niets bij. Toen we met rode ruggetjes weer uit het water kwamen, kregen we wat vrije tijd en konden we de watervallen op onze eigen

manier verkennen. Samen met wat groepsgenoten ben ik van een 8 meter hoge waterval gesprongen. Voor iemand met hoogtevrees ben ik trots op mezelf.

Ook die dag erna stond ons een leuke activiteit te wachten. Dit is een activiteit waar ik tegelijkertijd ook het meest bang voor was: zwemmen met whale sharks. Dit zijn plankton etende haaien die zo’n 7 meter lang zijn. Aangezien ik een aantal jaar geleden in Mexico nog wegzwom voor een goudvis tijdens het snorkelen, is dit een echte overwinning. Het was een super gave ervaring en de dieren zoeken je echt op. Aanraken was echter niet toegestaan, tenzij je het komende half jaar in de gevangenis wilde doorbrengen. De rest van de middag heb ik samen met de groep doorgebracht bij het zwembad van het hotel. Rond een uur of 3 zijn we voor het hotel gaan snorkelen bij de zogenaamde sardine run. Dit is een super grote schol met sardines die allemaal wegschieten als je er tussendoor zwemt. Tot onze grote

vreugde hebben we ook nog twee grote schildpadden gezien tijdens het snorkelen!

Na weer een dag reizen zijn we aangekomen in Boracay, een klein eiland van 1 x 7 km groot. Hier zullen we blijven tot het einde van de groepsreis. White Beach op Boracay is dit jaar zelfs uitgeroepen tot Nr. 1 strand van de wereld en de zonsopkomst en ondergang schijnen echt prachtig te zijn. Al op de eerste avond hier hebben we de pracht van het eiland kunnen bewonderen. Onder het genot van een drankje hebben we naar de zonsondergang gekeken, die ondanks veel bewolking, nog steeds erg mooi was. Overal op het strand en in de barretjes spelen akoestische bandjes, waardoor er op het eiland een hele relaxte sfeer hangt. Na 12 uur stoppen zij ermee en kan iedereen door naar de grotere clubs en discotheken. Al met al is dit voor de zon- en feestliefhebber dus echt een paradijs.

Het programma op Boracay bestaat voornamelijk uit genieten van het mooie weer en het strand. Na een eerste avond uitgaan, met YES, een McDonalds als midnightsnack, beland ik tevreden in mijn bed en verheug ik me op het dagje strand. Helaas hadden de weergoden iets anders in gedachten en begon de dag al met veel regen. Rond 12 uur klaarde het gelukkig op en heb ik toch nog een aantal uurtjes zon kunnen meepakken. Daarna sloeg het weer totaal om en viel het weer met bakken uit de lucht. Als verzopen katjes zijn we terug gekomen bij ons hostel, waar ik met 6 groepsgenoten op een kamer sliep. Gelukkig heb ik hier wel een warme douche en heb ik voor het eerst deze week mijn haar weer gewassen, hoe fijn!

Op donderdag 16 maart is dan toch echt onze laatste dag als groep aangebroken. Om de reis goed af te sluiten gaan we vandaag naar Ariels Point. Dit is een accommodatie op 40 minuten varen vanaf het strand van Boracay, waar mensen op verschillende platformen kunnen zonnen en drinken. Voor de avonturiers zijn er verschillende rotsen waar je kunt cliffjumpen. Hier hadden ze onder andere een 5m, 8m en 15m mogelijkheid. Deze dagtour wordt op basis van all-in

geboekt, en ik kan je vertellen: mensen nemen het ervan. Rond 11:30 vertrok onze boot richting Ariels Point en zaten de eerste mensen al aan de rum cola. Oke, ik was er daar misschien ook een van.. Sommige mensen bleven echter de hele dag in de brandende zon doordrinken, met als gevolg een aantal dronken mensen die dachten dat ze de 15 meter cliffjump wel aankonden. Heb je ooit een Amerikaanse walvis gezien? Nou, ik nu wel. Deze vrouw was zo dronken en kwam plat op haar benen/rug in het water terecht. Het was een wonder dat ze het water nog weer uitgekomen is. Waarschijnlijk zijn dit soort taferelen ook de reden waarom we van tevoren een handtekening moesten zetten dat de organisatie niet verantwoordelijk is voor verwondingen, schade of zelfs dood... Ook de terugreis naar Boracay was om te gieren. Je kon precies zien welke mensen te veel gedronken hadden: zij stonden vol zelfvertrouwen te dansen in het midden van de boot en vonden het dan ook niet nodig om zich ergens aan vast te houden. Dit had tot gevolg dat iedereen

over elkaar heen viel en zijn of haar drankje in zijn gezicht kreeg. Alle verantwoordelijke drinkers hebben zich kostelijk vermaakt, en ook de vrouw van de organisatie heeft de hele terugweg met haar iPhone in haar hand zitten filmen.

Ze zeggen echter dat aan alle goede dingen een eind komt: en dus ook aan deze groepsreis. Ik heb deze 12 dagen een super leuke tour met een fijne groep gehad. Het is nu tijd om in mijn eentje verder te gaan! Morgen vlieg ik naar Dumaguette om daar aan mijn PADI Open Water duikcursus te beginnen!