Albany en Esperance

TomTom heeft ons voor de gek gehouden. Na de route ingetoetst te hebben, van Margaret River naar het zuid-oosten Albany, vertrouw ik het niet helemaal wat ik op de kaart zie. Maar hij geeft aan: geen alternatieve routes..
Onderweg komen we erachter dat we wel degelijk anders rijden dan wij van plan waren, hij leidt ons niet via de kustweg, maar door een bosgebied veel noordelijker. Wel erg mooi, maar niet zoals wij op het oog hadden.
Ik zorg ervoor dat wij toch nog onderweg de geplande canopy walk kunnen gaan doen in een National Park ( NP ) met bomen, die ondanks dat zij vaak verbranden gewoon doorleven, hoewel zij een enorm gat in hun stam hebben.

Het kleine motel in Albany is erg leuk met eindelijk prima WiFi en de eigenaar super aardig. We kunnen zelfs koken in onze ruime kamer, met aparte kitchenette.
De volgende dag maakt John een lange wandeling in het NP Porongorop 17 km boven Albany. Ik ga ondertussen lekker de krant op mijn I pad lezen en dat is maar goed ook.
John vertelt later over klimpartijen (zonder helm of zekeringen) over steile rotsblokken met alleen ijzeren haken om op te staan en je op te trekken, smalle kloven en een soort ijzeren rek, steil omhoog. Hier moet je jezelf aan optrekken. Tijdens de hele klim moet je acrobatische toeren uithalen en af en toe in een soort spagaat naar de volgende klem om je voeten op te zetten. Brrrrrr, goed dat ik dat niet wist, anders had ik niet zo ontspannen zitten lezen!

We willen nog verder naar het oosten, maar de rit naar Esperance is voor ons te ver in één keer. We blijven daarom 1 nacht in Hopetoun. Dit stuk Australië is dun bevolkt en er zijn slechts een paar accommodaties en we rijden dan ook uren zonder een huis of dorp te zien. Maar goed ook dat we niet in één ruk rijden, want door heftige regenval in februari (waar ik over gelezen had) is een aantal wegen zo erg beschadigd door overstromingen, dat wij een lange omweg moeten maken over een stoffige gravel weg.
In Hopetoun zien wij hoe erg zo'n beschadigde weg eruit ziet, daar heeft men nog niets aan gedaan, er staat zelfs nog een auto Total loss. Het dorpje Ravensthorpe was van alle kanten lang niet meer bereikbaar en 15 mensen moesten gered met een helicopter.

In Esperance blijven we twee nachten, er is weer slecht weer voorspeld, maar we hebben geluk. In de nacht regen en als wij s'morgens de prachtige stranden gaan bezoeken, is het wel bewolkt, maar droog en in de middag breekt de zon nog door.
Hier kun je de mooiste stranden vinden en die zien wij dan ook tijdens een toeristische route van 40 km: The Great Ocean Drive. Overal mooie baaien en verlaten witte stranden, met maar 1 dappere surfer. Mooie stranden, maar wel zeer gevaarlijk lezen we op de borden, sterke stromingen, onverwacht zeer hoge golven en afbrokkelende rotsblokken die op je kunnen vallen. Nou dan is de zee op Corsica wel beter zeg!

In de middag gaan we naar het NP Le Grande National Park. Ook al zo'n Franse naam. De Fransen hebben hier duidelijk de eerste voet aan land gezet. Bij elk NP moet je trouwens 12 dollar per auto betalen voor een dagpas.
We zien mooi gevormde enorme rotsblokken en het hoogtepunt is Lucky Bay. Deze schitterende baai met superfijn oogverblindend wit zand en blauw groene zee, is zo mooi dat het ook het favoriete strand van de kangoeroe's is.
Terwijl ik foto's van eentje maak, zien we een ander van heel ver in no time op ons af springen. Vlak voor me houdt zij stil, een kleintje gelukkig.
Bij onze auto zien we er twee, een moeder en een nogal groot jong die heerlijk bij moeder aan het drinken is, ze gaan onverstoorbaar door en trekken zich niets van ons aan.
Dat was allemaal heel mooi om te zien, we rijden terug naar onze cabin, die weer zeer lux is, zodat ik uitgebreid kan koken. De WiFi ook weer prima, dus kijken we uitzending

gemist voor we ons fijne bed opzoeken.
Morgen trekken we naar het noorden en rijden we 400 km naar Kalgoorlie, een mijnstad waar we 2 nachten blijven.