Zuid-Afrikaanse leven

Donderdag stonden we mooi op tijd klaar om naar onze eerste stagedag te gaan. We moesten extra vroeg op omdat we nog moesten uitchecken uit onze hotelkamer en inchecken in het appartement, dus alle bagage moest worden overgedragen. Het appartement was om 6.15 nog niet klaar, heel gek, haha, dit hadden we natuurlijk al wel verwacht en ze konden onze koffers wel even een dagje in hun kantoor laten staan. Daarnaast zouden ze ons koelkast-spul ook in de koelkast bewaren, dus konden we nog genieten van het ontbijt en gaan.
Om 7.15 zaten we keurig precies op tijd in het kantoor en werden we om 7.30 opgehaald door de Chief Physiotherapy Department, Heidi. Het begon met uitleg over AL het papierwerk, het is echt ongelooflijk veel. We moeten alles opschrijven over de patiënten, eerst in het assessment formulier, dan in het progress formulier, vervolgens onze eigen administratie over wat we hebben gedaan bij welke patiënt. Daar moet dan weer een apart urenformulier van worden ingevuld en dan is er nog een totaal urenformulier. En dan moet ook nog overal een patiëntsticker op, die je maar ergens uit 1 van de 3 files

moet toveren die overal liggen. Dus daar moeten we maar even aan wennen. Dit is allemaal omdat de staat een nationale zorgverzekering in wil stellen en daarvoor moet al dit papierwerk kloppen zodat het ziekenhuis ook bij die verzekering kan horen. Het Groote Schuur Hospital is dus een government hospital en dat betekent in de praktijk dat vooral de lagere klassen van de samenleving hier terechtkomen. En dit betekent dus dat dit 99% van de tijd zwarte mensen zijn en met bijzondere verhalen en uitdagingen.
De werkdag begint om 7.15 met overleg en om 7.30 moeten we op de afdeling zijn. Dan is er om 10.00 tot 10.30 theebreak, hier zitten alle studenten een beetje bij elkaar en je wordt nogal raar aangekeken als je ook daadwerkelijk thee haalt bij de vaste medewerkers, dus drinken we maar ons water ;) Dan is na de theebreak nog een overleg met de begeleiders en alle studenten van je afdeling. Om 12.30 is lunchbreak en die duurt tot 13.15 en op vrijdag tot 13.30. Dan heb je nog tot 15.00 om alle patiënten af te maken en tot 15.30 om je administratie en tassen te pakken voordat ze schreeuwen dat de afdeling op slot gaat.

Na de algemene uitleg konden we apart mee met onze begeleiders, Kim begint op de afdeling neurologie en Eva bij afdeling orthopedie.
Kim: Mijn begeleidster was meteen heel aardig, alleen ze was zo druk dat ik de eerste dag nauwelijks een rondleiding heb gekregen haha. Ik moest maar even meelopen met een andere stagiaire, en de

volgende dag zou ze mijn introductie wel doen. Ik kreeg zoveel informatie en moest vervolgens ook al op 5 verschillende afdelingen meelopen, dat ik al heel gauw het overzicht kwijt was. Maar dit was precies wat ik had verwacht van onze stage, één en al chaos, dus geen probleem haha.

Eva: bij mij ging ik meteen met mijn ene begeleider Colin mee naar de Algemene Orthopedie afdeling en kon ik zien hoe dat eruitziet. Het is nogal wat, alle zalen zijn open en iedereen loopt overal tussendoor. De mensen liggen de hele dag in bed eigenlijk, want het is niet de taak van de nurses om ze uit bed te halen. Dus de meeste zijn hier heel blij met de fysiotherapie want dan kunnen ze even uit bed. In Nederland moeten patiënten zo veel mogelijk uit bed omdat dit hun herstel bevordert en er zo min mogelijk functies achteruitgaan. Hier is dat dus nog heel anders. Het is ook de bedoeling dat wij x-ray foto's kunnen lezen. Daarnaast is er nog weinig overleg tussen de disciplines, zo was er een terminale man die een heupprothese kreeg, maar waarbij ook zijn halve bekken is vervangen. Dit betekent dat de hele aansturing opnieuw moet worden aangeleerd, terwijl hij eerst nog wel kon lopen maar met pijn, hij nu opnieuw moet leren lopen en dat terwijl hij terminaal is. Dus vanuit fysiotherapeutisch oogpunt gaat zijn kwaliteit van leven niet vooruit, maar de dokters bepalen dit dus is het enige wat wij kunnen, is er maar het beste van maken. Na de eerste 'shock' werd ik meegenomen door mijn andere begeleider, Linn, naar de Trauma Orthopedie. Oftewel, ik kon eerst een half uur wennen aan het 'normale' en ging dan naar het 'heftige'. Dit was het ook wel, de meeste patiënten die hier liggen hebben een auto-ongeluk gehad of zijn slachtoffer van violence, gang praktijken en gunshots horen er hier gewoon ook bij. Nou loop ik nog niet direct bij de violence gevallen, maar mijn eerste patiënt die ik zag, was heel aardig maar bleek van een rijdende trein zijn afgesprongen. Dus deze eerste dag was er een van vele nieuwe indrukken en we waren daarna ook op. Het was heavy maar we zijn wel klaar voor de volgende dag en zien de uitdaging erin.

Toen was het tijd om weer naar huis te gaan, naar ons appartement. Eenmaal aangekomen bij de receptie moesten we '5 minuten' wachten, dus na 20 minuten konden we het appartement in. De koffers meegenomen en de koelkastspullen, die dus toch niet echt in de koelkast hadden gestaan. Bij ons was ook 1 van de huisgenoten, Reinier, erg aardige jongen en prima huisgenoot zo op het eerste oog ;) Even alles uitgepakt, het appartement ziet er primaa uit, Kim en ik hebben onze eigen kamer en samen een badkamer en de 2 huisgenoten delen een kamer en een badkamer. Omdat ons koelkastspul dus niet in de koelkast had gestaan, konden we het vlees voor die dag ook weggooien, dus móesten we wel weer uit eten.. Een gezellig restaurantje uitgezocht en heerlijk gegeten weer. Nou had Reinier al contact gehad met de andere huisgenoot, dus we vroegen goh hoe heet hij dan? Hij zei Wouter Krajenbrink en wij zo WAT? Wouter uit Eibergen? Na foto's wisten we het zeker, we kennen hem, haha, echt bizar, zo ver van huis en dan kom je elkaar tegen in Kaapstad, in dezelfde tijd, in hetzelfde appartement. Door

onze heavy eerste stagedag lagen we al wel in bed voordat hij aankwam van het vliegveld, maar de volgende dag zullen we wel even lachen met z'n allen.

Vrijdag 2 september
Weer klaar voor onze tweede dag, we hadden al verhalen gehoord van dat je meteen je eigen patiënten kreeg, dus we waren een soort van voorbereid daarop.
Kim: De tweede dag stage kreeg ik dus toch nog een echte rondleiding, met wat meer informatie waar alles te vinden was en toen werd het allemaal al een beetje logischer. Toch was ik wel erg bang dat ik het nooit allemaal zelf zou kunnen, zoveel verantwoording en onduidelijkheden nog. Op de afdeling had ik meteen al als patiënt een schattig ogend meisje van 18 jaar, met hersenletsel (in elkaar geslagen met een honkbalknuppel) die dus uit een gang kwam, met van die gang tattoos op haar handen (bitches over money).. Schattig dus zeker niet. Wat betreft het rondlopen op de afdelingen is het echt wel even een cultuurshock. In Kaapstad zelf lijkt alles nog modern en lijken de mensen het niet zo slecht te hebben, maar als je hier rond loopt zie je wel de wat 'armoedigere' mensen. Ook mag ik hier gewoon alles behandelen, ik heb ondertussen al 2 kindjes op mijn patiëntenlijst staan met traumatisch hersenletsel en meerdere fracturen (ook external fixation etc.) bijvoorbeeld, echt iets wat ik in Nederland nog nooit zo heb gezien, laat staan mag behandelen. Echt uitdagend dus zeker wel.

Eva: ik had dus al meteen eigen patiënten, 3 stuks, dus daar kon ik de dag mooi rustig mee beginnen. Normaal is 5 of 6 voor studenten, maar ik moest er echt nog even inkomen. De eerste patiënt ging goed, lichte taalbarrière, maar het ging aardig, het duurde met wel 90 minuten met alle administratie maar goed. Dit was een man met een laag opleidingsniveau, dus Nederland wist hij niet maar Europa was duidelijk genoeg. Ze zijn hier allemaal wel heel aardig, als je een beetje gewoon opstelt en een ijsbreker erin gooit, dan wordt er veel gelachen. Mijn tweede patiënt ging sneller, dus ik was tevreden toen het tijd was voor de theebreak. Daarna door naar m'n laatste patiënt, man met onderbeenfractuur maar hij mocht lopen. Dus ik loop een stukje met hem, alles gaat "fine", totdat hij in mijn armen flauwvalt. Dus snel alle nurses erbij, hem op de stoel zetten en achterover met zijn benen omhoog. Even bijkomen en dan maar met de rolstoel naar zijn bed. Linn wou wel graag dat hij nog even ging traplopen met zijn krukken, want het is een vereiste dat ze veilig kunnen bewegen voordat ze naar huis gaan. Maar goed, ik moest ook even bijkomen, dus dat traplopen hebben we maar samengedaan. Alles ging goed, dus ik kon hem alleen weer naar bed lopen, nog geen 10 meter verder. En ik zei: als er iets is, meteen zeggen, maar hij was weer "fine", tot hij 10 seconden later WEER in mijn armen flauwvalt. Nou kan ik natuurlijk niet zoveel met een man die zo valt dus snel nurses erbij en weer terug in de stoel. Bleek dat hij hartproblemen had en maar een 1/2 tabletje van zijn medicatie daarvoor had genomen. Ikzelf was erg op zoek naar een verklaring voor dit flauwvallen, want ik merkte niets aan hem, niet warm, zweterig of bleek dus ik zag die twee keer niets aankomen. Dus ik moest het doen met zijn hartproblemen en zijn inspanning na paar dagen alleen maar op bed liggen. Toen was het lunchbreak maar ik had het gevoel dat de hele dag er al opzat. Gelukkig was het een uur lunchbreak nu, maar aan de andere kant vinden we zo lang pauze ook een beetje zonde van onze tijd. Want vervolgens moet je je haasten om je patiënten voor 15 uur af te krijgen. Maar goed, na de middagpauze was ik bezig met een discharge-letter, om de patiënt naar huis te sturen met een verwijzing voor fysiotherapie. Dit moet heel anders dan in Nederland, dus die moest ook een keer over, maar dat schijnt normaal te zijn voor je eerste haha. Toen was het ondertussen 15 uur en moesten we de administratie doen. Maar volgende week is een week waarbij patiënten achter de schermen van de afdelingen mogen kijken, dus de fysiotherapie afdeling doet een flashmob, om het plezier van bewegen te benadrukken. En daarvoor moest natuurlijk het dansje worden geoefend en wij moesten meedoen, hartstikke leuk natuurlijk dus we zijn benieuwd volgende week. Toen was het tijd om voor weekend, toen we thuiskwamen, was ons appartement compleet met ons vieren. Dus even lachen met Wouter en konden we lekker met een biertje en chocolade op het terras nog in de zon even lekker zitten. Toen hebben Kim en ik eindelijk zelf gekookt deze week en lekker rustig aangedaan. We zijn nog even technisch bezig geweest met het warm water en dat is gelukt, dus lekker douchen. Het was koud die dag, dus opwarmen was heerlijk. Daarna even geskypet met thuis en daarna op de bank met deken 1 aflevering serie gekeken en toen keken we elkaar aan van urgh moeee, dus was het weer bedtijd WANT de volgende dag is onze eerste SAFARI :D

Zaterdag 3 september
We konden een beetje uitslapen, tot 7.30 maar liefst en dan de tas inpakken en wachten op Tessa en Anne. Zij zijn ook twee studenten van Saxion die hier ook hun fysiotherapie stagelopen en zij hadden dit weekend geregeld toen wij in het vliegtuig zaten dinsdag. De safari was bij Inverdoorn, zo'n 2,5 uur rijden van Kaapstad, een prachtige route, tussen de bergen door en om elke bocht weer een ander uitzicht. Over de laatste 20 kilometer hebben we 3 kwartier gedaan, want dat was een onverharde, hobbelweg. Toen we aankwamen waren we verbaasd, wij verwachtten een plek met eenvoudige slaapkamers, maar het was een heus 5-sterren resort met heerlijke bedden, badkamers, roomservice, eten en nog meer eten.

En dan natuurlijk de safari's, na de lunch gingen we op pad, met 4 verschillende jeeps reden we het park door. We begonnen bij het cheetah reservaat, hier worden gewonde cheeta’s verzorgd en uiteindelijk weer getraind om vrij gelaten te worden. Wij waren bij hun training, waarbij een stuk vlees wordt afgevuurd en ze daar achteraan moeten rennen. Dit gaat supersnel natuurlijk dus heel gaaf! Daarna gingen we verder het park in, het was echt fantastisch, we hebben echt al veel gezien de eerste dag. Springbokken, buffels, giraffes, neushoorns en nijlpaarden en daarnaast nog wat kleinere dieren. Na 2,5 uur was het tijd om op te warmen in het restaurant, met ons 5-gangen diner. Wouw, het was erg lekker en we moesten allemaal ons best doen om het op te krijgen. Daarna zijn we naar onze eigen kamers gegaan, nog even lekker gedoucht en op bed gelegen en al redelijk op tijd, half 10 al in slaap gevallen.

Zondag 4 september
Om 6 uur stond de koffie en thee klaar voor de ochtendsafari, zodat we een safari konden doen bij zonsopgang. WAUW, erg mooi om te zien, adembenemend. En daarna gingen we verder en hebben we olifanten gezien, WAUW, 2 mannetjes lopen daar rond en hebben 24 uurs beveiliging tegen stropers. Echt zonde dat dat moet, maar goed in dit park zijn ze daar wel goed mee bezig. Daarna reden we door naar de leeuwen, tussen door nog wat andere dieren gezien en even uitgestapt bij de giraffe, maar die had er geen zin in dus die liep weg. Dus maar door naar de leeuwen, die zitten in een apart gedeelte, om ze tegen de andere dieren van elkaar te beschermen. Al redelijk in het begin zagen we ze, 1 mannetje en 2 vrouwtjes, lagen in het hoge gras rustig te liggen. Daarna was het tijd voor ontbijt en aangezien het echt heerlijk weer was, hebben we daarna nog even in de zon gezeten. Gister was het nogal waaierig dus dit was erg fijn! En het is heel gezellig met elkaar dus voordat we het wisten was het eigenlijk lunchtijd, dus dat hebben we ook nog maar even meegepikt en toen zijn we teruggereden. Nu was er dus maar 1 onverharde, hobbelige weg terug, maar toch is het ons gelukt om verkeerd te rijden. We reden blijkbaar zo langs het park waar de rangers alleen horen te komen, maar we hebben nog wel de olifanten even langs het hek gezien dus het 'moest zo zijn'. Dus maar snel weer terug en op de goede route naar huis, ook weer over de mooie route dus dat was ook niet erg. Nou hebben we nog een avondje om bij te komen van alles wat we hebben gezien en meegemaakt deze week en ons klaar te maken voor de volgende week.