13 - De afdeling Oogheelkunde

Eerder schreef ik al kort over de afdeling waar ik stageloop. Nu ik er ruim 4 weken heb rondgelopen kan ik wat meer vertellen over de dagelijkse gang van zaken. Aan het begin van onze stage maakten we kennis met een van de professoren, die ons een rooster gaf voor 10 weken. De eerste week keken we mee met alle oogtesten en diagnostiek. Daarna begonnen we aan ‘Eye I’. Op maandag, woensdag en vrijdag lopen we mee met het Out-Patient department (de polikliniek) en op de andere dagen staat heel ‘Eye 1’ op het Operation Theatre (operatiekamer oogheelkunde).

Out-patient department
Vergeleken met de stages in Nederland is de organisatie van een poli een groot verschil. Laten we eens beginnen met de afdeling zelf. De polikliniek kent een wachtkamer van naar schatting 90 vierkante meter. Toen ik weer eens uit de kamer van de professor werd gestuurd vanwege een telefoongesprek met de woorden: “Will you

please excuse me?”, begon ik eens te tellen hoeveel mensen ik zag: dat waren er 110, exclusief de zusters. Soms zitten mensen op de grond tegen de muur, of slapen ze in de hoek. Mensen komen geregeld even om de hoek van een behandelkamer kijken, gaan soms zelfs zitten bij de behandeling van een andere patiënt. Dat is hier heel normaal, er is geen privacy in de behandelkamer.
Als patiënt meld je je eerst bij de “Registration Counter”, waarna je naar “Billing” gaat om je consultbijdrage van Rs. 100 te voldoen, waarvoor ze een stempel in het dossier zetten. Daarna brengt een ander ‘office’ je medisch dossier (nog in een papieren map) naar de juiste poli. Dan is het wachten tot je geroepen wordt, eerst voor een oogmeting (‘refractietests') en eventueel aanvullende diagnostiek, voordat ze een stapje verder mogen: naar de kamer met de arts. De patiënt wordt binnengeroepen door een aantal maal keihard vanuit de deuropening zijn of haar te schreeuwen. Dat wordt gedaan door een “PG – post-graduate” (een arts-assistent in opleiding), die een doctor (specialist) assisteert. Eén keer per week worden we ingedeeld bij de professor, waar je de hiërarchie heel duidelijk ziet. Een eerstejaars PG moet van een ouderejaars alle kleine (rot)klusjes oplossen: oogdruppels geven, dossiers zoeken, halen, opbergen en recepten voor medicatie of brillen schrijven.
Een gespecialiseerde doctor werkt zelfstandig en wordt altijd geassisteerd door een PG. Je merkt altijd een soort ‘angst’ bij een PG voor de specialist of professor. Post-graduates onder elkaar praten triviaal over bijvoorbeeld hun weekend, maar wel heel zacht, voor het geval de professor toevallig binnenkomt. Dan gaat iedereen (inclusief ik) heel serieus aan het werk. Indische co-assistenten vragen me dan bijvoorbeeld hoe we in Nederland uitgaan. Als tijdens m’n antwoord de specialist binnenkomt, vraagt ze direct waar we het over hadden – dus die heeft dat echt wel door. Tegelijkertijd wordt eerstejaars arts-assistent dan snel bijgepraat over hoe hij/zij zich moet gedragen. Doe je iets fout, dan wordt je zeer direct terecht gewezen, het geeft je een gevoel dat de wereld vergaat (zelfs mij als gast).
Bij de professor gaat dat een stapje verder. Waar een specialist de PG laat schreeuwen over de gang, heeft de professor een belletje onder haar bureau. Als dat gaat (1x voor de professor van Eye-I en 2x voor de professor van Eye-II), komt er binnen 2 seconden een zuster binnen, die een patiënt ‘binnenschreeuwt’. Zonder dat er ooit een hand gegeven wordt, heeft de patiënt ongeveer 5-10 minuten tijd bij de arts, waarbij hij in ongeveer 1 tot 2 minuten een advies meekrijgt.
Waar komt de intern (ik) voor in dit verhaal? Ik ben vooral spectator en dat heeft twee redenen. Ten eerste zijn er ook nog interns uit India, die vaak ook worden ingedeeld bij een arts. Zij moeten patiënten in de spreekkamer oogdruppels geven en korte quizvragen beantwoorden. Los daarvan spreek ik als buitenlander de taal (Kannada of Hindi) niet, waardoor communicatie erg lastig wordt. Ik wil deze week wel oefenen met de blaadjes die ik doorgestuurd kreeg van Mahantesh. Die interns noemen zichzelf al ‘dr.’, ook al zijn ze formeel nog niet klaar met de studie Geneeskunde.
Bij de professor kan ik met de ‘slitlamp’ (spleetlamp) meekijken door een periscoop, bij de specialisten kan dat niet, omdat die een simpelere uitvoering hebben. Als je geluk hebt mag je nog even zelf kijken bij een specialist, wanneer die bezig is met de dossiervorming.

Als je goed hebt geteld in bovenstaand verhaal, zie je dat er vaak al minstens 4 artsen (in opleiding) in de kamer staan. Soms komen er ook nog 3 geneeskundestudenten bij, die een casus moeten uitwerken voor een presentatie de week later...

Tot slot nog een foto van de campus. Aangezien de moesson nu is begonnen is het erg vochtig en groeit overal mos en schimmel. Om dat tegen te gaan, strooien ze hypochlorietpoeder op het asfalt, om het mos te doden. Daardoor ruikt het op sommige dagen op straat naar een net schoongemaakt toilet of een zwembad met teveel chloor.