7 - Hampi

Dit weekend hebben we een ander deel van India verkend. Met een groep van 7 studenten uit Maastricht zijn we vrijdagavond om 22.00h in een nachtbus gestapt richting Hospet, een stad 330km ten noordoosten van Manipal. De bus nam een omweg via Karwar, waardoor het voor ons ongeveer 540km was. We reden met ‘Ganesh tours and Travels’, en hadden 8 slaapplaatsen. De bus had geen airco dus de raampjes stonden open. Ganesh(a) is in het hindoïsme de god van kennis en wijsheid en is de beschermheilige van reizigers. We waren dus gezegend en kwamen om kwart over acht aan in Hospet. Vanaf daar was het nog 13 kilometer naar Hampi, waar we een guesthouse hadden geboekt. We konden er ’s ochtends vroeg meteen terecht om een frisse douche te nemen.

Daarna hebben we drie ‘Rickshaws’ (hier autos en door ons tuktuk’s genoemd) bereid gevonden om ons voor 800 Rupee per tuktuk rond te rijden door het tempelgebied wat ~100km2 groot is. We hebben enorme ruïnes van paleizen en tempels gezien van het Telugu volk uit 1336 die hier hun hoofdstad Vijayanagar stichtten met uiteindelijk ca. 500.000 inwoners. Het rijk ging in de 16e eeuw ten onder door een aanval van vijf vijanden tegelijk. Het geheel was indrukwekkend, en deed me nog het meest denken aan het Forum Romanum in Rome, alleen was dit veel groter, en gedeeltelijk veel

beter in originele staat.
De hele stad lag aan de Tungabhadra rivier, die we de dag erna per veerboot zijn overgestoken. Hier hebben we vier scooters gehuurd waarmee we nog drie tempels en een meer konden bezichtigen. Jessica (met Juliette achterop) had de gashendel van haar scooter snel gevonden en haalde snelheden tot 70km/h. Daardoor vergat ze wel te kijken naar de bewegwijzering en vroeg ze zich na 20km af waar we eigenlijk moesten afslaan. Toen wij weer bij haar in de buurt waren heb ik voorgesteld om te keren, toch maar wat extra benzine (voor geïnteresseerden: Rs70 per liter) te tanken en de binnenlanden in te trekken, wat prachtig was. Een impressie krijg je in de video.
Eenmaal terug konden de dames uit de groep de kameellederen tassen niet weerstaan en werd er gretig afgenomen bij de lokale handelaar: schoudertassen, aktetassen, hij had het allemaal...
Ik heb zelf natuurlijk ook gezocht naar souvenirs en heb onder andere een landkaart van het gebied gekocht, al is dat een groot woord. Het is een A3-kleuren kopie "from a map from a guy from London", à Rs50 per stuk. Je kan er gelukkig wel goed op zien waar we allemaal zijn langsgereden dit weekend.

Het meest indrukwekkende aan deze excursie vond ik toch wel de weg terug. Het was 19.00 en de duisternis was al gevallen. Rob had een tuktuk-chauffeur gevonden terwijl de rest zijn toiletrituelen afrondde in het badhuis. Met twee rickshaws kon hij ons naar Hospet brengen. Twee mensen kunnen gemakkelijk achterin zo’n tuktuk zitten. In één tuktuk werden twee van ons in de achterbak gezet, en in de andere tuktuk nam ik naast de bestuurder plaats. Toen we net het dorp uitreden, kwam onze chauffeur erachter dat zijn licht het niet deed. Nog geen paar tellen later werden we bijna aangereden door een lijnbus, waarna ik met mijn telefoonlampje heb geprobeerd een geïmproviseerd voorlicht te maken en hem gesommeerd achter de andere tuktuk te blijven die wél licht had. Zo raakte ik aan de praat met de jongen: hij was nu 27 jaar en werkte voor een Rickshaw autobedrijfje. Een keer per maand wassen ze de autos en dat was gisteren – waardoor er nu waarschijnlijk een elektrisch probleem was met het licht. Hij zou het wel kunnen oplossen want hij had elektrotechniek gestudeerd maar nog geen baan gevonden. Hij woonde nu nog bij zijn ouders en zou eerst 5 jaar sparen voor zijn huis. Daarna was zijn spaardoel een eigen tuktuk, wat hem ook vijf jaar zou kosten. Weg uit Hampi wilde hij niet – bovendien was het voor hem ook niet makkelijk een werkvisum te krijgen in bijvoorbeeld de Verenigde Arabische Emiraten – zoals zijn landgenoten die we in Abu Dhabi tegenkwamen.
We zijn veilig aangekomen en ik heb de jongen op z’n hart gedrukt meteen zijn verlichting te maken met de Indische slogan “The insurance to life is safety”. Hij moest lachen en ik geloof wel dat hij meteen zijn lamp is gaan maken.

N.B.: Voor de luie lezer, 1€ is nu 75 Rupee.