21 - Goa

Aangezien Floor, Fynn en Nisha aanwezigheidsplicht hebben en zij deze weken vakken moeten kiezen, konden zij niet het hele weekend mee op pad. In ons laatste weekend namen we daarom Suzanne en Danique mee ‘op sleeptouw’ naar Goa, Stijn en Luuk sloten ook aan. Dit is de nieuwe ‘batch’ coassistenten uit Maastricht die aan hun 8- of 10-weekse stage beginnen.

We gooiden ze meteen ‘in het diepe’ door treinkaartjes te boeken in de 2S-klasse: dit zijn bankjes met 3 zitplaatsten, in totaal 6 per rij, lekker opgepropt dus want het treinstel is niet breder dan in Nederland.
Onderweg kon je prachtig zien hoe mooi zuid India tijdens de moesson is: alles wordt felgroen en op het land zijn alle boeren druk aan het werk. De reis hadden we al eens eerder gemaakt maar toen was het donker, dus kon je toen zo weinig zien.
Toen we bij ‘de grens’ met Goa aankwamen (de provincie ten noorden van Karnataka) begon het echter te regenen en dat is het het hele weekend blijven doen. Onze plannen om met scooters te rijden of naar het

strand te gaan vielen daarmee in het water. We hebben uiteindelijk wat bier gekocht en dat met elkaar in ons gehuurde appartement opgedronken. Zondagmorgen zijn we naar Old Goa gegaan, waar Portugezen allemaal Katholieke kerken hebben gebouwd toen zij naar India kwamen. Daarvan was nog veel te zien en toen ik in een van de kerken stond, realiseerde ik me pas dat dat een van de eerste plekken in India was waar het echt stil was.
Op alle andere plekken was altijd wel wat te horen: een ventilator of airco, het toeteren van auto’s of rickshaws, piepende remmen of schreeuwende busconducteurs. In Hindu-tempels hoor je elke minuut wel een bel klinken of een wordt er een mantra gezongen. In Old Goa niet, hier was het stil, heel apart.
De terugreis in de trein was voor mij eigenlijk de mooiste attractie, want doordat ik goed was uitgeslapen wilde ik graag foto’s maken. Toen het net donker was geworden, hield de trein halt bij Shiroor, waar deze normaal niet zou stoppen. Ik besloot op het station te

kijken en hier was helemaal niets, geen winkel, nog geen straatlantaarn.
Ik vroeg wat er aan de hand was en een trein voor ons bleek motorpech te hebben. Steeds meer mannen kwamen het perron op om polshoogte te nemen (geen vrouwen!) en zo raakten Stijn en ik aan de praat met een man uit Bombay die zijn zoon voor het tweede studiejaar naar Manipal zou brengen met zijn vrouw. Hij vertelde dat hij uit Mangalore kwam, en we raakten aan de praat over politiek en corruptie in India, de Dabawalla’s in Bombay die warme thuisgekookte maaltijden naar werkende mannen brengen en daarbij maar 1:6.000.000 fouten maken, en zo vloog de 1,5h die we op het perron stonden voorbij.

In Manipal aangekomen besefte ik me dat het reizen me soms netzoveel voldoening geeft als de bestemming.