17 - Haridwar

Na de ‘My Big Indian Wedding’ (Copyright Vianne), vertrokken we met de taxi naar Haridwar. Die stad zegt je waarschijnlijk niks, maar het is een van de zeven heilige steden voor Hindu’s. Hier loopt een van de zeven heilige rivieren door (de heilig moeder, Ganges). Waarom zeven? Voor Hindu’s is zeven het heilige getal: zeven heilige steden, rivieren en zevenmaal reïncarnatie (‘samsara’ – in cirkels ronddraaien) om na die zeven cycli de samsara te doorbreken en bevrijding te bereiken (‘moksha’). Het idee is dat dat alleen kan door voldoende ‘karma’ te verzamelen. Nou ben ik van huis uit niet echt religieus opgevoed – waar ik geen problemen mee heb – maar Haridwar is een perfecte plek om daar aan te werken.

Haridwar is een uitgestrekte stad aan de rand van de Siwaliks (de subhimalaya), de eerste grote stad waar de Ganges door stroomt. Opvallend was het grote aantal hotels, omdat het een pelgrimsoord is. Geen tijd te verspillen in het hotel dus, maar meteen de stad in. Dat deden we met een autorickshaw – die zijn hier anders dan in het zuiden. Ten eerste zijn er ook rickshaws (omgebouwde fietsen voor extra passagiers of goederen) en grotere voertuigen, die meer als mini-busdienst gezien kunnen worden waar soms 12 mensen op zitten. Maar de autorickshaw hier is groter: er kunnen achterin 6 mensen zitten en voorin naast de bestuurder nog 2. Ze rijden wel veel langzamer, ongeveer 20 km/h. Zo tuften we dus richting het centrum, 5km verderop. Daar werden we afgezet aan de ‘winkelstraat’ met allerlei souvernirs, en liepen we langzaam richting de Har Ki Pauri en Ganga Aarti Sthal. Daar liet Anu een kralenbandje met mijn naam maken, en werd zelfs hij als noord-Indiër bijna afgezet door de meisjes (die eerst nog wegvluchtten voor de politie). Enorm veel mensen wilden met ons op de foto, soms heb ik dat toegestaan. Tijdens het maken van het naambandje kwam er een meisje van ongeveer 6 jaar oud bij me bedelen. Dat heb ik wel vaker meegemaakt: ze tikken dan op je rug en houden hun hand omhoog (en wijzen daarna soms naar hun mond). Ik gaf geen geld – want dan komen er alleen maar meer kinderen om je heen staan en kom je niet van ze af. Daarom zette ze haar zinnen op de fles cola die ik had. Ze probeerde die uit m’n hand te trekken, en raakte zelfs m’n voeten aan om de fles te bemachtingen. Dat vond ik best heftig, en ik was er niet van gediend. Zin in cola had ik ook niet meer. Met een paar grote stappen liep ik weg van haar en zette de fles cola op de grond onder het motto ‘voor de gelukkige vinder’ (dat was zij enkele seconden later). Ze bleef nog enkele meters achter ons aan lopen, totdat Anu wat tegen haar zij in Hindi. Toch lastig dat je zelf de taal niet spreekt.

Ondertussen waren we aangekomen op een eiland in de rivier, waar we plaatsnamen. Pavan wilde heel graag een ‘dip in the Ganges’ nemen, aangezien hij van een Priester-familie komt. Anu en ik waren wat modester in die wens, en besloten met onze voeten in de rivier te staan en wat water te sprenkelen over ons hoofd, gezicht en torso.
Vlak daarna kreeg ik van Pavan een bananenblad gevouwen tot kom in m’n hand gedrukt, terwijl ik ging zitten aan de oever van de rivier. In die kom zaten een bloemen, wierrook (‘incense’) en een klein kaarsje. Plotseling stond er een priester voor m’n gezicht. Hij legde bloemen in m’n hand en sommeerde me om m’n handen dichtgevouwen voor m’n neus te houden. Daarna liet hij me een hele reeks zinnen in Hindi nazeggen en vroeg hij de naam van m’n ouders en m’n zusje. Het was een hele rare ervaring want hij keek me heel indringend aan en ik raakte in een soort trance en vergat alles om me heen. Toen moest ik kiezen hoeveel geld ik wilde doneren: geen idee wat ik moest geven, dus ik besloot Rs. 100 te geven. Of hij dat in het

bakje heeft laten liggen of in z’n zak stopte weet ik niet, maar toen stak hij het kaarsje en de wierrook aan, drukte het bankbiljet op m’n hoofd en liet me daarna het bloemenbakje in de Ganges leggen, op weg naar de zee.
Daarna hoorde ik dat ik al m’n voorvaderen had aangesproken en de gunsten van god had gevraagd voor m’n naasten, en aan had gegeven dat ik een nieuw begin wilde maken.

Aarti
Niet lang daarna viel de schemering in en werd het aan de overkant van de rivier op de ‘tribune’ erg druk. De Aarti – het avondgebed – begon snel. Uit een luidspreker op ons eiland begon een priester mantra’s op te zeggen, steeds in een snellere cadans. Er werden vuren aangestoken, die op een precies tijdstip in de Ganges gelegd moesten worden. Om de tijd te doden werd er wat pigment in de rivier gegooid. Daarna werden de Mantra’s steeds sneller opgezegd en legde Pavan uit dat we na een bepaald woord ‘Che ve!’ moesten zeggen, met onze handen omhoog. Ik vond het een hele bijzondere ervaring, net zoiets als de priester die me vlak ervoor zo indringend aankeek.
Na de rituelen verliet iedereen razendsnel het eiland. Ook waren er religieuze toezichthouders die nogal een indruk op Vianne en Lobke hadden achter gelaten: een man met enorme snor brulde “Open your shoes.... Open your shoes!”, omdat ze met hun schoenen op het trappetje de Ganges in zaten en dat mag niet. Later vroegen ze om donaties, ik heb ze Rs. 10 gegeven, en was het tijd om naar huis te gaan.

Je moet nu niet denken dat ik opeens ben bekeerd tot het Hindoeïsme, maar ik voelde me de hele avond wel ‘holy’.