12 - Bangalore

Vorige week maandag hebben we al bustickets geboekt om dit weekend naar Bangalore te gaan en woensdag heb ik met Vianne en Juliette het hotel al geboekt.
Vrijdagavond vertrok de bus om 20.25, maar we verlieten Manipal niet, voordat we een traditioneel afscheidsdiner bij Saiba hielden, vanwege het vertrek van Roel en Karlijn. Zij gaan over enkele weken weer verder met coschappen in en rond Groningen. Na een afscheidstaart wenste ik ze allebei een goede (terug)reis en zo liepen we naar de bus. Met nog 200 meter te gaan begon het enorm te stortregenen, een van de heftigste buien tot nu toe. Zeiknat liepen we de bus in (want een paraplu helpt op zo’n moment niet). De busreis

liep voorspoedig maar echt goed slapen kon ik niet. ’s Ochtends kwamen we om 7.15 bij het hotel aan en checkte Vianne als hoofdboekster in. Wat we daarbij niet wisten, was dat het betekende dat we ook om 7.15 de dag erna moesten uitchecken. We konden praten als brugman, maar uiteindelijk mochten we dan maar liefst een uur later uitchecken op zondag.

Zaterdag
Na ons kort op te frissen in het hotel namen we onder leiding van Vianne een tweetal ‘Uber-taxi’s’ richting KR Market (Krishna Rajendra Market, vernoemd naar een oud-bestuurder van Mysore). Aangezien ik me niet echt had ingelezen in de hotspots van de stad, ervoer ik een kleine cultuurshock toen de taxichauffeur zei dat we op plaats van bestemming kwamen. De auto stond in een modderpoel van rottende en zojuist gedumpt groente- en fruitafval, overal was

bedrijvigheid, handel. Het gaf mee en gevoel dat dit wel echt het rauwe India was, met overal mensen die (hun eigen?) oogst verkochten vers van het land. De KR Market liet ook zien hoe hard India is: sommige mensen liepen met oude vodden en op blote voeten door de rotzooi, telden hun stapel van Rs. 10-briefjes voor de dagopbrengst (terwijl wij gemiddeld Rs. 500 per dag uitgeven...) en sommigen liepen met stokken over de markt. De markt was opgedeeld in 3 categoriëen: versproducten (vooral buiten), in de kelder een enorme voorraad verse bloemen en bloemenkransen voor hindoeïstische rituelen, en een groothandel voor voorverpakt eten in het overdekte gedeelte van de markt.
Na een uur besloten we verder te gaan naar de zeer ‘Westerse’ Orion Mall, en op de hoek van de markt probeerden we een Uber aan te houden. Daar stonden enkele politieagenten (compleet met cowboyhoed) het verkeer te regelen met hun fluitjes, waarbij ze altijd een bamboekstok bij de hand hadden - ik denk voor het uitdelen van stokslagen als vorm van supersnelrecht - al heb ik ze die nooit zien doen. In het midden van dit kruispunt stond onder de fly-over een politiehokje, waar vanuit een opperofficier door een luidspreker instructies gaf aan de verkeerscowboys.

Na ongeveer een uur door het chaotische verkeer, kwamen we aan in

een veel luxer ogende wijk van Bangalore. Daar gingen de dames helemaal los in de Summer-sale van de Orion markt, terwijl wij als mannen onze eigen favoriete winkels bezochten en meer aan windowshoppen deden. Omstreeks 17.00 vertrokken we gezamenlijk naar de ISKCON-tempel (International Society for Krishna Conciousness), die ik zelf liever Hare Krishna-tempel noemde. Ik kende de beweging in Nederland niet, maar dit leek wel het grootste bedevaartsoort. Hoewel het er nu rustig was, was het mogelijk om voor de ingang enorme rijen op te stellen bij grote drukte, moesten we onze tas en camera’s afgeven waarbij ons telefoonnummer, land van herkomst werd geregistreerd, voordat we de tempel in mochten. Daarvoor moesten we eerst (uiteraard op blote voeten) door een vies waterbadje, waarna we over een loopbrug de weg overstaken voordat we de echte tempel binnentraden. Pas tijdens het schrijven van dit verhaal kom ik er achter dat Krishna met haar karakteristieke blauwe huidskleur, de 8e reïncarnatie van Vishnu (‘de bewaarder’) is, die naar aarde is gestuurd om voor het goede te vechten en het slechte te bestrijden.

Bij de ingang speelde een bandje continue het volgende:

https://youtu.be/eban9M_Sdk4, en binnenin zagen we zeer toegewijde ISKCON-volgers bidden, kon je in de tempel spirituele boeken kopen, en een verdieping onder de tempel, enorm veel hindoeïstisch gethematiseerde prularia kopen. Ik hield het bij een boekje “The Journey of Self-Discovery” voor omgerekend 1,10 euro... Ik ben benieuwd of ik mezelf zal ontdekken.
’s Avonds had Juliette subtiel gelobbyd om bij Smoke House Deli te eten in een rijke buurt van Bangalore. Het stelde niet teleur: heerlijk en behoorlijk ‘continentaal’ eten. Dat was voor met name Bob en Juliette echter niet de reden om zo enthousiast te zijn over dit restaurant: zij hadden voor Rs 999 onbeperkt cocktails besteld. Ze gingen er in als zoete broodjes (behalve de Bloody Mary, veel te veel zout zat), en behoorlijk aangeschoten verlieten zij met Rob het restaurant om aan de bar te hangen. Wij vertrokken met de rest naar het hotel. Toen ik goed en wel sliep, kwamen Rob en Bob thuis, en zat de stemming er nog goed in. Samen met Juliette en “15 Fransen die

buiten staan te wachten” móest er op onze kamer een after-party komen. Ongeveer 10 minuten later vielen ze alledrie als kleine kinderen in slaap.

Zondag
De volgende ochtend stond iedereen om 8.30 in de lobby en konden we onze bagage bij het hotel achterlaten in de berging, wat bij ons door zou gaan voor een oude schuur.
We aten ontbijt aan de rand van de stad in een zeer goede bakkerij, waarna we naar de Bull-tempel gingen, die zijn naam had gekregen door het enorme beeld van een stier. De tempel was al in de 16e eeuw gebouwd en hier hing een veel gemoedelijkere sfeer dan in de ISKCON-tempel. Omdat we na de rondgang (met de klok mee!) om de bull waren gelopen, betaalden we enkele roepies en kregen we een rode pigmentstip on ons hoofd.
Daarna gingen Rob, Lucinda, Anniek en ik naar de Lalbagh Botanische tuinen, die verder niet heel bijzonder waren, maar wel aangenaam rustig waren in hectisch Bangalore.
De ‘apotheose’ van onze weekendtrip kwam nu in zicht: we zouden met z’n allen naar de ‘VR Mall’ gaan als laatste activiteit. Hoewel de

naam enigszins mystiek aandeed, bleek bij aankomst dat het gewoon ‘just another shoppingmall’ was en openbaarde zich al snel de daadwerkelijke reden voor de dames om hier naartoe te willen: er was een H&M. Veel shopgenot kon je hier mijns inziens niet uithalen, aangezien de rij voor de pashokjes al 40 minuten was. Enfin, nadat iedereen wat kleding had gekocht, reden we naar Sunny’s restaurant waar iedereen heerlijk heeft gegeten, om daarna na een korte stop bij het hotel voor onze bagage en wat verfrissing, de nachtbus in te stappen naar Manipal. Ik sliep nog slechter dan op de heenweg, en om 6.45 kwamen we aan in het hostel. Anderhalf uur later liepen we weer richting het ziekenhuis, en zo eindigde een ‘urban’ weekend waarin we veel verschillende dingen hebben gezien!