Rendang, poeeeh

Vanochtend hebben we een interview mogen doen in de public health center met een verpleegkundige genaamd Fitri. Super aardige mevrouw, na het interview heeft ze ons wat folders en film materiaal laten zien op haar kantoor wat gebruikt wordt voor de health education. Ze had eigenlijk een dag vrij, maar was voor het interview naar haar werk gekomen. We hebben haar meerdere keren in het Indonesisch bedankt '' Terimah Kassie '' met een bid groetje (is hier gebruikelijk als je iemand erg dankbaar bent). Fitri vroeg ons na het interview of wij het leuk vonden om geïnterviewd te worden door de lokale krant van Semarang over ons project. Super leuk toch!? en spannend.. hihi. Ben benieuwd.

Na het interview zijn we naar de kampus gegaan om onze studentenkaart op te halen bij een office voor internatianale studenten. Er was een graduation day voor alle studenten op de kampus, dus het verkeer was één chaos. We hebben ons ergens door de Go-Jek af laten zetten en zijn verder gaan lopen. Heel mooi gezicht hoe iedereen zich had opgedoft en dat alle familieleden van ver weg voor hun kwamen. Ook wel op z'n Indonesisch geregeld dat ze voor alle faculteiten op hetzelfde tijdstip de graduation hadden gepland... overal langs de weg waren beertjes en bloemen te koop voor het geval je een cadeautje was vergeten voor je familielid die was afgestudeerd.

Eenmaal aangekomen in de internationale office, in echt een super de luxe mooi gebouw ontmoetten we meer internationale studenten. De eerste blanke die we hebben gezien en ontmoet, was een russische jongen die zijn semester hier op Undip volgde. Hij was heel erg opschepperig en verwelkomde ons niet echt. Wel was er nog een andere super sociale aardige jongen die vanuit pakistan hier kwam studeren ook voor een semester. We hebben even met ze gekletst, kregen onze ID-cart en gingen weer naar huis.

Hierna zijn we naar huis gegaan met een yellow bus ook wel 'Angot'. Dit krakkemikkige busje (ter grote van een vw-busje) brengt je overal naar toe voor maar 3000 roepie (35 cent is dat ongeveer), te gek. Het busje pikt onderweg allerlei mensen op die langs de weg lopen, de bus gaat eerst naar het adres van de mensen die het langst in de bus zitten. Dus het duurt vaak wel een stuk langer dan met de Go-Jek.
We hadden ondertussen via WhatsApp gevraagd aan Octavia waar we haar lievelingseten konden eten vanavond. We hadden besloten weer even typisch Indonesisch te willen eten. Het wordt: Rendang!

We kregen als tip het restaurantje '' Rumah makan Padang sederhana' door. Nou super, gingen we heen. Was midden in het centrum dus konden we daarna ook even lekker centrum verkennen.

We kwamen aan in een echte Indonesische eet restaurant na 20 minuten met de Go-Jek. De typische bekleding op de stoelen en lange tafels maakte de Indonesische sfeer.. We gingen zitten

aan één van de lange tafels en wachten op de kaart. Voordat we het doorhadden stonden er meer dan vijf chefs om ons heen met allerlei gerechten (+- 12 borden met kleine gerechtjes + 1 groot bord met rijst) + twee kopjes warme thee. We waren echt overdonderd en het ging allemaal zo snel, we zaten echt net één seconde. Maar het was echt super grappig ook. Zulke lieve mannetjes en wij moesten ze teleurstellen want het was ten eerste veel te veel en we wouden heel graag gewoon Rendang proberen. Na handen en voeten gesprek omdat niemand engels sprak kwamen alle chefs weer hun gerechtjes van onze tafel afhalen. Één chef liep wel met 8 borden tegelijk, hoe dan!?

Toen kregen we ons heerlijke Rendang waar we voor kwamen.
Echt heerlijk, maar luister goed. Wat volgens de Indonesische mensen niet spicy is, is voor ons (mietjes) héél spicy. Vooral als je Alisa heet en denkt dat je een hap sperzieboontjes eet (eindelijk groenten!, moeilijk te verkrijgen hier tijdens uiteten) maar het een hap groene pepers blijkt te zijn. Ik geef toe het zag er echt uit als sperzieboontjes, gelukkig had ik nog geen hap genomen. We hadden direct ook maar een colatje besteld voor de zekerheid om onze maag te beschermen.
Ondanks de spicyness heb ik echt genoten van dit gerecht. De groene pepers heb ik toch maar laten liggen maar het bord was verder leeg.

Voor maar 4 euro met z'n tweeën hebben we hier gegeten. We gingen na het eten nog even door het winkelcentrum lopen in het centrum en op de grote rotonde waar een park op gevestigd was. Hier waren allemaal fietsen te huur met lampjes eromheen. Zelfs fietsen met een hele kast eromheen met verlichting. Zo had je bijvoorbeeld een fietsende boot of trein, heel leuk gezicht.

Zelfs hier midden in het centrum overheerst het gebed van de moskee. Allah AKBAR! Af en toe nog wel echt wennen dat het geloof hier zo aanwezig is. Met alle respect.

We besloten weer terug te gaan naar huis. We hadden heel wat gewandeld door de stad en zijn zover mogelijk in de richting van ons adres gewandeld zodat we uiteindelijk een busje 'Angot' tegen konden houden om ons naar huis te laten brengen. We dachten laten we even het avontuur aangaan in plaats van luxe ons door een Go-Jek op te laten pikken. We hielden op een gegeven moment een busje tegen noemde ons adres: Jalan. Sumurboto dua(=2). Dit meneertje knikte goedkeurend en begon met ons te onderhandelen wat het zou kosten. We gingen akkoord met 10.000 roepie pp omdat inderdaad best ver van het centrum was. We werden ergens gebracht waar we totaal niet moesten zijn namelijk bij het station. Dit is in het noorden van Semarang, wij moesten naar het zuiden. We hebben hem 5000 roepie gegeven (was serieus maar 3 min. rijden van waar we waren ingestapt) en zijn uitgestapt, waar hij niet van gediend was maarja... hij was ook niet van plan ons thuis te brengen dus we hadden geen keus en gingen maar weer naar ons vertrouwde plan namelijk: Go-Jek bestellen!

Op de terugtocht, ongeveer 20 min. van station naar slaapadres, achterop de Go-Jek ging het regenen. En hier is regenen niet zoals in Nederland miezerig regen, het valt uit de lucht. Het was een mooi gezicht hoe alle brommers naast de weg hun regenpak aan het aandoen waren. De Go-jek mannen besloten ook maar even te schuilen bij een tank-station. Deze stond vol met mensen die ook hun poncho waren vergeten. Na een tijdje werd de tocht toch maar voortgezet door de regen. Was stiekem eigenlijk best lekker, heb voor het eerst hier kippenvel gehad van de kou.

Please, laat me vannacht niet om 4u s'ochtends wakker worden door het halfuur durende gebed..